tja...

Tijd voor een update!!

Na vertrek uit Amsterdam, geweldig weekendje Hong Kong, vandaar afgelopen zondag naar Phnom Penh, maandag ochtend naar Ban Lung gevlogen, woensdag weer naar Phnom Penh, donderdag avond groot feest en flink stappen met Onno, vrijdag naar Singapore gevlogen om de volgende ochtend naar Dili, Oost Timor te vliegen waar ik zojuist wakker ben geworden na mijn allereerste nacht. Het was me wel een weekje. Heb zo'n 10 uur geslapen afgelopen nacht, maar ben nog steeds doodop en heb geen moment gehad om even terug te blikken op een heerlijke vakantie in Nederland en een goede en super gezellige week in Cambodja! Weet niet of ik daar snel aan toe kom, want ik wil me nog even krachtig voorbereiden op mijn nieuwe baan die morgen start.

Ik kwam met dubbel gevoel aan. Oost Timor zag er mooi uit vanuit de lucht, met bergjes, wat witte stranden en prachtig, blauwe en kraakheldere zee. Maar het voelde zo vreemd. Het idee om in een nieuw land, heel ver van Nederland aan te komen, waar ik NIEMAND ken, en de komende 10 maanden verblijf (los van vakantie) had echt een heel unheimische impact. Voelde me zo alleen plotseling, en miste familie en beste vrienden in Nederland en al mijn vriendjes en vriendinnetjes in Cambodja. Was natuurlijk ook doodmoe en afscheid nemen van mijn vrienden en vriendinnen viel me beetje zwaar moet ik zeggen.

De laatste nacht in Phnom Penh ben ik er wat vroeg tussen uitgeknepen van de groep om 1 uur 's nachts om samen met Onno nog een keer los te gaan in de nachtclub heart of darkness. We waren daar buitengewoon trouwe gasten...

Werd van het vliegveld gehaald door mijn teamleidster, een ervaren, taaie, door de wol geverfde vrouw. Ze is een stuk ouder. Over leeftijd gesproken, ik ben echt een jong broekje hier. Behalve de leger-macho's, zijn al de consultants/ontwikkelingswerkers echt stukken ouder. Wel jammer, want dat was in Cambodja natuurlijk wel anders. Het gaf me ook wat spanning en riep steeds de vraag op waarom ze nou mij hebben geselecteerd voor een superbaan en geen ervaren rot. Ik heb een mooie, goede werkervaring opgedaan, maar het idee dat ik deze week de handen ga schudden van regiodirecteuren tot en met een afspraak met de Minister van onderwijs zelf (!) viel met toch een beetje rauw op het dak. Gelukkig gaf Maureen (teamleidster) aan dat ze bewust kozen om jong talent (niet mijn woordkeuze) ook kansen te geven zodat de arbeidsmarkt gezond blijft. Was echt wel lekker om te horen, gaf even wat lucht.

Morgen dus beginnen, dat is, praktische zaken regelen als telefoonkaart, winkeltjes vinden (zijn er maar 3 in de hoofdstad), een bezoek aan het ministerie brengen, collega's ontmoeten en taal training. Erg veel zin in. Ook nodig, want vertalers zijn nauwelijks te vinden. De VN bepaalt torenhoge salarissen dus pikken iedereen in. VN blijft voor mijn gevoel een bijzondere organisatie. Schijnbaar een oneindige som geld te spenderen, maar vaak hebben ze een negatieve reputatie bij lokale bevolking. In Liberia was het niet anders. Bij aankomst hier zag ik op het vliegveld 2 grote VN helicopters en 2 prive VN vliegtuigen klaar voor gebruik. VN'ers rijden allemaal rond in nieuwe Toyota's en hebben hier een hele slechte reputatie in het verkeer. Was er zelf meteen getuige van. Ze rijden veel te hard en gaan er eenvoudig weg vanuit dat iedereen voor hun uitwijkt.

De komende 2 weken blijf ik in Dili voor de taal training. Daarna pas ga ik naar mijn regio met de voormalige adviseur. Die adviseur vervang ik trouwens omdat hij blijkbaar niet helemaal naar wens functioneerde. Hij ging te veel zijn eigen weg volgens de teamleidster. Heb hem zelf nog niet gesproken, maar het zal me niet verbazen wanneer daar op zijn zachtst gezegd wat frictie is geweest. Ik verblijf momenteel in een niet mooi, wel compleet en zwaar overprijsde hotel, maar wel lekker met airco en internetaansluiting. Hier blijf ik dus de komende 2 weken.

Heb nog geen foto's genomen, had helaas mijn camera niet bij de handbagage zitten. Ik had anders een paar prachtige foto's kunnen maken van de aankomst. Je kunt er hier niet in alle vrijheid op uit, 's avonds is het zelfs niet toegestaan om alleen op pad te gaan. Taxi's zijn niet betrouwbaar, laat staan achterop een motor te springen. Alle buitenlanders rijden dus rond in gehuurde auto's, wat tot gevolg heeft dat het merendeel van de auto's in deze kleine hoofdstad tot de buitenlanders behoort. Interactie tussen buitenlanders en locals vindt nauwelijks plaats in de hoofdstad, en alle comfort voorzieningen als restaurants, gyms en zwembaden worden voornamelijk bevolkt door de buitenlanders. Die hebben dus een hele eigen economie geintroduceerd waar de arme Timorees niet aan deel kan nemen. Dit zijn natuurlijk zaken die ik met mijn VSO achtergrond best wel lastig vind. Zie daarom nu al uit om naar Maliana te gaan, de afgelegen regio waarin ik werkzaam zal zijn. Dichtbij de grens met Indonesie.

Het is nu zondag, ik ga me een beetje inlezen en aftellen tot... de voetbaluitslagen! Spannend die laatste ronden.

Ik probeer wat foto's up te loaden (waarbenjij) van de laatste week, foto's van Oost Timor moeten later volgen.

Heel veel liefs,
Bas.

PS. Mijn post adres:

Bas Boonstoppel
Hotel Dili
Rua Direitos Humanos Lecidere
Dili, East Timor