2 jaar weg

Gisteren (5 september) was het 2 jaar geleden dat ik op het vliegtuig stapte naar Cambodja. Een van de meest fascinerende periodes van mijn leven is begonnen..

Na nog een stormachtige super vakantie in Bali, Nederland, Phnom Penh, Kuala Lumpur en nogmaals Bali ben ik weer terug in Maliana. Het doodse provinciale stadje tegen de grens met Indonesie (West Timor) staat in schril contrast met het grenzeloze consumptie plezier tijdens mijn vakantie: Hier is geen TV, geen enkele bar (laat staan nachtclub), geen sportschool, er is 1 vetrestaurant, er zijn geen leeftijdsgenoten, collega’s, geen vrienden. Een mooie gelegenheid om weer eens een verwoede poging te doen om wat tot rust te komen na de vakantie...

… zo had ik me voorgenomen. Aangekomen in Maliana was tot mijn schrik de kamer die ik voor de vakantie opnieuw had gereserveerd vergeven aan iemand anders en dus moest ik op zoek naar een ander ‘hotel’. Hotel ‘Risky’ waar ik voor mijn vakantie verbleef was prima: elke dag werden de tegels gedweild, bed opgemaakt, kleren gewassen en de beveiliging was goed en vriendelijk. Het was dus wel even teleurstellend dat ‘mijn’ kamer bezet was. Maar dat krijg je als je 250$ wil besparen door een maand geen huur te betalen in de hoop dat ze wel je kamer vasthouden.

Het zoeken naar een alternatief was niet moeilijk: er was er maar een. Hoe zal ik het alternatief noemen? Mosquito hangplaats? Riool tussenstop? Een combinatie van beide of past de classificatie Bacteriehotel het best? Hotel Bactioolquito combineert leuk. Gore, levende stinkbende. Het bed van 70 bij 1,80 zakt z’on 30 cm door en omdat ik geen schone lakens mee had genomen besloot ik maar wat kleren aan te trekken gedurende de nacht. Het is kiezen tussen oneinding zweten in een niet geisoleerde, golfbeplate hut of zonder kleren in relatieve koelte op honderden plaatsen betast te worden door tropische wezentjes… Omdat ik sowieso zou zweten – met of zonder kleren - besloot ik dat ik net zo goed die kleren aan kon doen. Onvoorstelbaar hoeveel gedachten er tijdens een half bewuste nacht door je hoofd tollen: van sauna tot bali stranden, van werk stress (huh?) tot herinneringen aan familie, vrienden en ex vriendinnen. Waarschijnlijk vinden er toch wat emotionele verwerkingsprocessen plaats van een fascinerende periode in mijn leven.

Over de staf in hotel Bactioolquito niks te klagen hoor – Een vriendelijke schoonmaker-serveerder-loodgieter had het niet al te druk met zijn multifunctionele positie dus restte hem niets anders om maar die enige, ook nog eens uitzonderlijk lange gast aan te kijken, na te staren, te bekijken en te analyseren. Of ie nou in zijn kamer was of buiten zijn kamer, weg reed of arriveerde het was allemaal even bijzonder… Het was dat het mannetje een halve meter korter is dan ik, want mijn ijskoude, afkeurende en afwijzende blikken bleken geen enkel effect te hebben op zijn buitenlandse gast obsessie. (Ik had heus wel een paar vriendelijke pogingen gedaan om duidelijk te maken dat ik gewoon wat tijd alleen met mijn mosquito vrienden wilde doorbrengen.) Wat is dat toch met die Timorezen en Cambodjanen? Of wat is dat toch met die geirriteerde buitenlanders zoals ik? Ik begrijp locals heus wel. Die arme mensen zetten amper een stap verder dan de locale markt en als er dan een reusachtige, blanke buitenlander met een enorme auto plotseling de gastendichtheid oneindig doet toenemen is dat alsof een westerling een paarsgekleurde buitenlander ontmoet van 3,5 meter lang in een voertuig van 10 bij 5. Dan ga je wel even staren. Maar ja, dan zou ik me nog steeds wel 3 keer bedenken voordat ik zou zeggen: “Aas los!” Wat betekent: “Erg lang!” Tja, dat wist ik nog niet.

“Aas!” klinkt het overal waar ik hier kom. In Cambodja was het “Kpuh!” Ik heb een sterke voorkeur voor de Cambodjaanse versie, want fonetisch komt het woordje aas ietwat zorgwekkend dichtbij het Engelse “ass”. En dat ontgaat niet iedereen.

Zolang mijn knieen en rug het toelaten, blijf ik rennen. Inmiddels heb ik me bij een te gekke renclub aangesloten. De club heet Hash, and is voor “runners who like to drink, and for drinkers who like to run.” Het is een wereldwijde organisatie waarin expats elkaar wekelijks kunnen ontmoeten en er gerend wordt. Nou is dat rennen behoorlijk intensief, maar de ware aard van de Hash komt pas boven wanneer iedereen weer op de afgesproken plek aankomt. Dan worden de VB’s, de Amstels (jawel) en andere blikken en flessen opengetrokken en beginnen de Hash ‘punishments’. Afgelopen week niet geweest? In de kring knielen en adje. Volgende week niet aanwezig? Knielen en adje. Voor het eerst op de Hash? “Ja, ik!” Knielen en Adje. Stukje afgesneden tijdens het rennen? Knielen en “Adje”. Iedereen kan wat roepen uit de kring en uiteindelijk komen alle 40 deelnemers wel een keer aan de bak, de meesten vaker.

‘Democratisch’ wordt besloten wie de ‘prick of the week’ wordt en deze persoon krijgt een grote pul aan een touwtje om zijn nek gehangen. Zolang hij/zij de pul draagt, mogen de Hash leden de pul volgooien met elke willekeurige sap en heeft de prick de morele plicht om de pul leeg te drinken. Draagt de prick de pul niet, dan is hij verplicht om de drank te betalen voor Hash leden die hij gedurende de week tegenkomt. Waar dan ook.. Ditmaal vond de Hash plaatst in de residentie van de country manager van de NZBANK, de bank van Nieuw Zeeland. Hij combineerde de Hash met een barbecue vanwege zijn verjaardag, verloving, aanstaande vaderschap of wat voor reden dan ook. De gastvrije en gulle gastheer werd beloond met de Prick of the Week pul. De reden? Is er altijd wel..

Wanneer je 5 keer op Hash bent geweest krijg je een naam. Geweldige ceremonie. Afgelopen zaterdag was het de beurt voor een of andere adjunct directeur van een grotere organisatie. Binnen de Hash is iedereen gelijk, dus knielen in de cirkel en de vrouw werd geintroduceerd door iemand met een of ander lulverhaal. Dan wordt de naam gezocht, iedereen kan wat roepen: “Deputy of In Country? Stands for DIC(K)!” roept iemand. “She likes Absolute Vodka!” roept een vriendin. De volgende combineert: “So let’s call her Absolute Dick!” Andere mensen stemmen klappend en juichend in en langzaam wordt de naam duidelijk. De Hash wordt geleid door 2 soort van stand-up comedians. De naam leek overeenstemming te krijgen en een van de comedians stak zijn hand uit om de vrouw de hand te schudden en de dubieuze naam te bevestigen. Helaas had de arme vrouw haar hand in haar broekzak dus in de laatste seconde werd een beter passende naam gevonden: “Feeling her pussy.” Hash is leuk. Iedereen, van assistant tot ambassadeur van Nieuw Zeeland wordt als gelijke beschouwd. Het doet sterk denken aan een studentenclub. Expats zijn een raar volkje, alsof ze altijd die jonge geest kunnen vasthouden. Niet eens op een gedwongen manier.

Aas! Was dus ook een veel gehoorde term tijdens het rennen met de nieuwe kennissen van Hash. Helaas was ik BIJNA de enige die de betekenis begreep. Dus ik vrees dat mijn naam nu al reeds in stilte beklonken is..

Wordt vervolgd….