Mijn (werk)dag

Beste landgenoten,

De werkdag en het werk in Cambodja. Hoe zien die eruit hier?

Geen dag is hetzelfde. En dat komt door de afstanden tussen de scholen, de (on)houdbaarheid van afspraken, regenseizoen, conferenties en trainingen. Toch zal ik een poging doen om mijn werkdagen te beschrijven. De buitenwerkelijke avonturen rapporteer ik regelmatig, dus zal ik die nu maar even buiten beschouwing laten…

Er zijn ruwweg 2 soorten dagen: De eerste soort is de Ban Lung dag, het kantoor in de plaats waar ik werk + afspraken met collega’s. De tweede soort is de ‘in-the-fields’ dag met schoolbezoeken, workshops voor docenten/directeuren en afspraken met de district directeur of school directeuren.

De Ban Lung dagen
Op gedisciplineerde Ban Lung dagen gaat mijn wekker om 5 uur in de ochtend. Ik strompel mijn nest uit, maak de caffeine-stoot klaar en studeer een uur Cambodjaans (Khmer). Daarna loop ik naar mijn motor en rijd ik naar mijn ontbijt restaurant. Inmiddels is het daar bekend dat ik rijst met gebakken vlees en een ei eet, dus de bestelling hoef ik niet meer te doen. Ik betaal 1 euro voor het ontbijt en rijd vervolgens naar het kantoor om half 8 in de morgen. Daar aangekomen ontmoet ik meestal de drie andere volunteers + de assistenten. En we gaan aan het werk. Het kantoorwerk houdt in deze fase in: plannen van workshops, preparen van hetzelfde, afspraken maken, documenten vertalen (door mijn assistant Narin) en doornemen (Bas), materiaal lezen en af en toe een team meeting.

Laat ik nou bijna de administratie vergeten: Het project waarvoor ik werk (education for all, child friendly schools) wordt gefinancieerd door o.a. de World Bank. En aangezien Cambodja buitengewoon corrupt is, moeten we zeer nauwgezet het beleid volgen en de kosten verantwoorden. Dat brengt heel veel administratie met zich mee: alle afspraken, workshops, bijeenkomsten, schoolbezoeken moeten gerapporteerd worden, evenals de uitgaven die daar mee gemoeid zijn. Zeer begrijpelijk, maar de lezer die het tot nu toe heeft volgehouden zal begrijpen dat dit niet de meest boeiende activiteiten van mijn werk zijn.

Maar….

De ‘in-the-fields’ dagen daarintegen..
Zijn altijd anders, avontuurlijk, brengen nieuwe ervaringen met zich mee, zijn dynamisch, ondernemend en verrassend.

Als ik naar mijn district rijd, zo’n 35 km vanaf mijn woonplaats, ben ik gehuld in een helm, stofkap op mijn mond, leren handschoenen, een motorjack, lange broek en hiking boots. Plus een rugzak met de schone, nette kleding… De weg is een rots tussen het regen en het droge seizoen, een grote modderpoel in het regenseizoen en een hele dichte stofwolk in het droge seizoen. Soms moet je afstappen omdat het zicht na het passeren van een vrachtwagen niet meer dan 2 meter is.

Ik werk voor het MIE project, dat staat voor Mainstreaming Inclusive Education, gerelateerd aan de Millenium Goals (Education For All). Het project omvat 6 dimensies, die ik niet allemaal ga uitleggen. Kort en bondig gezegd geef ik trainingen aan leraren, directeuren van scholen (37 momenteel) en de directeur van het district. De trainingen zijn gericht op management vaardigheden en onderwijs vaardigheden. Personeel heeft hier in sommige gevallen niet meer dan 6 weken training gehad en kunnen nauwelijks kritisch en abstract denken.

Wanneer je een willekeurige school bezoekt in mijn district zul je waarschijnlijk een grauwe, houten schuur tegenkomen met stoffige banken, afval in en om de school, kleurloze lokalen, een boek op het bureau van de docent en geen enkel buitenboekse leerbronnen of materiaal van leerlingen. Dus in de trainingen worden de capaciteiten versterkt van docenten op heel basale gebieden: hoe creer je een warm en gezellig klaslokaal? Hoe stel ik vragen aan leerlingen? Hoe organiseer en plan ik mijn lessen? Waarom is spelen belangrijk en welke spellen kunnen zo ontwikkeld worden? Hoe leren kinderen? Welke hulpbronnen kan ik ontwikkelen?

Daarnaast houdt ik me bezig met directeuren. In een eerste workshop met directeuren van scholen is er een verkenning gemaakt per school van de grootste uitdagingen waarmee scholen te maken hebben. Veel scholen krijgen nauwelijks steun van de gemeenschappen omdat veel ouders niet geloven in onderwijs. Hun kind verliest hooguit een aantal jaren waarin het niet op het land kan werken, zo is de opvatting regelmatig. Het is dus een uitdaging, een hele lastige, om onderwijs af te stemmen op lokale vraag. Ik ga dus proberen om samen met de staf van lokale scholen en community leaders te zoeken naar oplossingen om onderwijs beter af te stemmen op de arme, lokale regio waarin ik werkzaam ben. Dat kan bijvoorbeeld betekenen dat kinderen ‘life skills’ leren, dus lessen krijgen over gezonde voeding, agricultuur, sociale omgang, etc. Op die manier hopen we meer steun en betrokkenheid te krijgen vanuit de gemeenschappen zodat personeel van scholen zich ook meer gesteund voelt. Hun salaris bedraagt niet meer dan 30$ per maand, dus het zou mooi zijn als de gemeenschap meer waardering zal opbrengen voor het werk wat ze (soms) doen.

Soms… Een van de problemen is de afwezigheid van docenten. De eerste reden is dat scholen soms helemaal geen docenten hebben en dat kinderen in het beste geval wat ‘les’ krijgen van assistant onderwijzers. Assistant onderwijzers zijn betrokken mensen uit een gemeenschap die kinderen (soms met stok) proberen te onderwijzen. Bij een schoolbezoek zag ik bij aankomst een assistant de kinderen letterlijk met de stok het lokaal indrijven. Totaal niet in staat om de exact 100 kinderen te beheersen, laat staan te onderwijzen… Een tweede reden voor de afwezigheid van docenten is het feit dat ze vaak van ver af komen en elders geen baan konden vinden. In de praktijk betekent dat dat het soms heel zwaar voor hen is om zo ver van familie te moeten werken voor een dollar per dag. Gevolg is dat deze docenten soms niet komen opdagen omdat ze nog onderweg zijn van of naar hun familie. En zo zijn er nog een aantal redenen voor afwezigheid: De docent die ook motortaxi chauffeur is, de docent die ook moet helpen met de oogst, etc, etc.

Het kost tijd om je weg te vinden. De eerste 2 maanden heb ik vooral scholen bezocht, kennis gemaakt en aan een netwerk gebouwd van andere hulporganisaties. Ik probeer samenwerking te zoeken met CARE, een hulporganisatie die in hetzelfde district werkzaam is. Komende week heb ik een 2 daagse workshop waarin zo’n 30 docenten gaan kennis maken met concepten als een uitdagende leeromgeving, hulpbronnen, gender issues and groepswerk. Erg veel zin in, ook omdat ik zelf veel leer op het gebied van creativiteit, werkvormen en facilitating.
Dat was mijn werk in een dop van een lokaal cashew nootje. Ik ga me nu omkleden om een duik te nemen in het kratermeer. En wellicht wat klassieke backpackers te ontmoeten. Altijd gezellig..

Heb trouwens ook nog een mooi avontuur mee gemaakt: jungle, hangmat overnachtig, gibbon apen en een boeiende begraafplaats van een animistische minderheden groep. Volgende keer zal ik daar wat foto’s van laten zien.

Alvast een gelukkig... 2009.

Bas.