Nieuws!

Het heeft natuurlijk even geduurd sinds ik voor het laatst geschreven heb. Dat wil niet zeggen dat er niets te melden is vanuit Cambodja. Het gaat hier prima met me. Veel plezier in mijn werk, en ik geniet nog altijd intens van mijn persoonlijk leven. Nederland lijkt enorm ver weg in mijn belevingswereld en er gaat veel langs me heen. Zo bereikte het nieuws over het terrrorisme in Mumbai mijn oren pas 3 dagen nadat de verschrikkingen voorbij waren. De financiele crisis staat hier nauwelijks op de agenda van de dagelijkse gesprekken, hooguit een beetje onder de buitenlanders die hier werken. Het feit dat het meeste nieuws niet in je gezicht gesmeten wordt is best prettig. Er is hier geen krant, ik heb geen TV, dus moet echt specifiek het langzame internet op om nieuws te lezen.

Al bijna 1,5 jaar woon ik nu in Cambodja. Tijd om even de balans op te maken…

Het werk
Relaties zijn enorm belangrijk in deze cultuur. Het was ons van tevoren verteld, maar ik begin pas in het tweede jaar te ervaren dat het werkelijk zo is. Al knikken Cambodjanen al heel snel ja en amen, werkelijk vertrouwen en toewijding duurt veel langer om op te bouwen. Met een aantal scholen ben ik nu lekker op weg. Ik heb een schooltje in overleg met de district directeur uitgekozen om als voorbeeld te dienen voor het district. Een schooltje met 2 lokaaltjes, een directeur en 2 jonge en gemotiveerde onderwijzers. De school wordt holistisch benaderd. Dat wil zeggen, tegelijkertijd worden alle ‘noden’ aangepakt. Het werk van de directeur ga ik van dichtbij monitoren. Volgende week heb ik een tweede afspraak met hem om samen een jaarplan te ontwikkelen. Met de onderwijzers gaan we binnenkort een workshop houden waarin ze leermiddelen kunnen ontwikkelen. En maandag heb ik 2 afspraken met andere NGO’s (ontwikkelingsorganisaties). De eerste NGO ga ik vragen om de waterput te repareren zodat de kinderen toegang hebben tot water. De tweede NGO ga ik benaderen om een workshop te geven op het gebied van ‘life skills’. Dat wil zeggen, we gaan proberen om groentetuintjes aan te leggen rondom de school (vandaaar dat er water nodig is) zodat de kinderen leren hoe gewassen te verbouwen. We proberen het life skill programma vervolgens uit te bouwen door de kinderen de gewassen te laten verkopen. En aan life skills programma’s kan natuurlijk heel veel ander lesmateriaal worden geplakt.

Om de relatie tussen de school en dorpsleiders op te versterken, worden de Chief van het dorp en andere ‘hoge pieten’ uitgenodigd. De relatie is belangrijk, omdat veel ouders de kinderen nog niet naar school sturen. Meestal is het niet makkelijk om met deze mensen te werken. Zo willen ze alleen meewerken wanneer ze een vergoeding krijgen (2 dollar per dag, ongeveer het dubbele van wat veel verdienen in deze regio). En afgelopen week heb ik een eerste bijeenkomst prompt afgeblazen omdat de hoge heren (straatarm, in vodden gekleed, ongeschoren) stomdronken van de rijstwijn kwamen aankakken. Ze vonden het niet zo leuk dat ik geen vergoeding betaalde, maar ik wilde duidelijk een signaal afgeven. Ik moet wel, want momenteel werk ik met een budget waarvan de donor als voorwaarde stelt dat de dorpsgemeenschap ‘eigenaar’ wordt van de ontwikkeling in de scholen. Behoorlijke uitdaging.

Naast dit project werk ik in veel meer projecten, vaak wat grotere. Een ander mooi project is de organisatie van een open schooldag, eind februari. Tegen die tijd zal ik daar wat meer over schrijven.

Mijn leven
Persoonlijk gaat het prima hier. Met mijn verjaardag/oud en nieuw zijn we met zo’n 12 collega’s afgezakt naar de kust van Cambodja om 4 dagen (vooral nachten) onszelf te verwennen met een dansje, een drankje en rolletje. Was best leuk…

Daarna klopte Malaria weer eens op de deur. Had sinds april geen malaria meer gehad, maar nu was het weer raak. Ik merkte het al aan de kust, maar onderdrukte de symptomen met wat alcoholische medicijnen. Op weg naar Phnom Penh voelde ik me grieperig worden dus nam ik wat paracetamol en ging vroeg naar bed. Ik werd fit wakker en was klaar voor de 9 uur reis terug naar Ban Lung. Nog steeds fit stapte ik de bus in, om slechts 3 uur later kotsend, zwetend en oververhit een ziekenhuis binnen te strompelen. Dik 40 graden koorts, ik moest de reis afbreken. Gelukkig werkte in dat dorp een collega die ik goed ken. Ze is verpleegster, Nederlands en ook nog eens een stadgenoot uit Zwolle. Ze had me prima opgevangen en ben dezelfde dag nog naar Phnom Penh gegaan met een snelle taxi. Het herstel gaat dan ook weer razendsnel, al ben ik nog een week lang moe na de malaria.

Nu, terug in Ban Lung gaat het leven zijn gang. Vanavond vier ik mijn verjaardag hier, morgen lekker ‘Schwein braten’ mit einem Deutschen Freund en nog wat andere gasten. Erg gezellig.

Ik weet nog steeds niet wat ik na deze tijd wil doen. Alle ontwikkelingsorganisaties kampen natuurlijk met de financiele crisis, dus dat heeft gevolgen voor de personele bezetting. De arme bevolking op de wereld zal wel een klap krijgen de komende jaren. Terug naar Nederland is een optie, maar het mooist (verstandig?) lijkt me een nieuw avontuur. Dit keer met mijn vader. Mijn ouders zijn hier geweest in Oktober, en ik kon het niet laten om mijn vader uit te leggen hoe je motor moet rijden. Zo zoon zo vader… Mijn vader heeft nu zijn eerste motorrijlessen in Nederland en heeft het plan opgevat om samen met mij vanaf Cambodja terug te rijden naar Nederland. Kippevel krijg ik bij het idee…. Lastige keuzes, maar het zijn luxe keuzes. Ik ben een tevreden mens.

Foto’s uploaden duurt lang. Wie een facebook account heeft (vergeet Hyves) kan me natuurlijk toevoegen. Daarop heb ik wat meer foto albums. Ik zal overigens proberen foto’s up te loaden op deze blog wanneer ik weer in Phnom Penh ben (Februari).

Lieve groeten uit Cambodja. En als je wilt mailen, altijd welkom. Ik zal elke mail beantwoorden.

Bas.