Nog 1,5 week..

De afgelopen weken waren enerverend. Anderhalf week geleden hebben we allemaal een 5daags bezoek gebracht aan de regio waarin we gaan werken. Het was in die midweek ook de bedoeling om huisvesting te vinden. Dat pakte even wat anders uit voor me dan ik had gedacht. Ik zou (en ik wil het nog steeds) als enige 'manoe barang' (blanke) in een dorp gaan wonen. Dat dorp ligt zo'n 2-4 uur reizen (afhankelijk van seizoen) van Ban Lung, de hoofdstad van Rattanakiri met 15.000 inwoners. De reis was een ervaring op zich. Ik heb nog nooit zo’n beroerde weg mee gemaakt. De 4WD had gewoon geen grip op de natte en compacte ondergrond, spinde letterlijk een aantal keren 180 graden en crashte zelfs een keer in een diepe kuil (zie foto). Die weg moet ik straks gaan bedwingen met een grote dirtbike en zo’n 8 uur rij ervaring op een motor.

Eenmaal aangekomen in Borkheo (mijn uiteindelijke dorp hoop ik) was de ontvangst fantastisch. Alle ‘headteachers’, de lokale overheid (inclusief de gouverneur van een district) en mijn district director Mr. Pol Vy waren opgetrommeld voor een officiele ontvangst van de Barang die zijn eerste officiele woordjes in het Khmer brabbelde. Ik weet niet of ze begrepen ‘dat ik uit Nederland kom, daar ook lang ben, Bas heet en zin heb om te beginnen met werken.’ Het kan net zo goed zijn dat ze vriendelijk knikten uit beleefdheid, of knikten om zo de indruk te wekken dat ze best goed Engels kunnen verstaan. :)

Na dit officiele gebeuren ging ik met mijn director (direct leiding gevende) op zoek naar een geschikt woonhuis. ‘Huizen’ waren er wel, geen geschikte. De beste optie was een houten huis, zonder stromend water, een gat in de tuin (wc), grote kieren voor de muggen en golfplaten die het geluid van de moesson druppels heftige versterken. Ik heb zin in avontuur, alleen wel met een enigszins comfortable basis voor zo’n lange periode. Uiteindelijk bevond ik me met mijn director, de gouverneur van Borkheo en nog 2 andere officials in een auto op zoek naar huizen. Hilariteit in de stad! Maar tot ieders teleurstelling slaagden we niet. Na een bezoek aan het nieuwe kantoor (zie foto), zonder pad ernaar toe overigens, besloten we het moddergevecht weer aan te gaan met de 4WD. Terug in Ban Lung, stond een nieuwe verrassing te wachten. Een aangename...

Bij aankomst in Ban Lung hoorde ik al het een en ander over een prachtig huis van een Nederlandse expat die in het ziekenhuis van Ban Lung werkte. Om een lang verhaal kort te maken: In mijn huizenjacht kwam ik een prachtig huis tegen, gesitueerd aan een van de meren in Ban Lung. Ik dacht dat ik mischien wel een kamertje kon huren. Bij het huis aangekomen maakte ik kennis met de vriendelijke staf (!) die me vertelde dat de bewoonster uit Nederland kwam. Via de telefoon zocht ik contact met haar en toen bleek dat ze de hele maand november op vakantie is. Ze had al gehoord van mijn komst en toen ik de teleurstellende resultaten van mijn huizenjacht besprak, bood ze me aan om haar huis te bewonen in november. Ik ga niet uitwijden over de luxe, comfort en zorg in en buiten het huis, omdat ik iedereen heb verteld dat het best avontuurlijk zal worden in Cambodja. HET IS MAAR VOOR 1 MAAND. Daarna hoop ik niet te verwend te zijn en toch een geschikte woning te vinden in de afgelegen districten waar ik op 1 november begin te werken. Een mooi slot van 5 dagen van handen schudden, huizenjacht en kennismaking met een prachtige omgeving. Na 5 dagen waren alle nieuwe collega’s weer verenigd in Kampon Cham en werden de wilde verhalen uitgewisseld.

Afgelopen weekend was het natuurlijk de hoogste tijd voor een splash-out. Ditmaal gingen we met de party crowd (Onno, Dave, Sandra en ik) naar Siem Reap. De tempels van Angkor Wat hebben we bewust links laten liggen, omdat die op het programma staan voor visite uit Nederland. Het stappen op vrijdag was grenzeloos, het bijkomen in een zwembad van een hotel (waar we niet sliepen) was een oase van rust. Daarna werd ik ziek, waarschijnlijk voedselvergiftiging. Ik heb de hele nacht doorgebracht in een muffe badkamer van het 4$ p.n. guesthouse. Geen fysieke kracht meer over, en de mentale energie werd vooral opgemaakt in de afweging of ik nou eerst boven die pot moet gaan hangen of er eerst op moest gaan zitten. Ik was stuk en besloot een dag te laat naar Kampong Cham te gaan. Daar ben ik gelukkig weer beter geworden, zijn we weer actief met de taallessen en gaan we binnenkort een gebied bezoeken waarin nog voortdurend mijnen worden geruimd.

Afgelopen tijd heb ik ook regelmatig gesprekken gehad met mensen over de Khmer Rouge periode. Zeer indringend, mensen willen erover praten wanneer er vertrouwen is. Moeilijk om de ogen droog te houden wanneer je hoort wat voor een onvoorstelbare vernietiging er is toegebracht aan dit land en de mensen. De impact die de vernietiging heeft gehad op de huidige situatie en de nabije toekomst is enorm. In mijn volgende bericht ga ik de aandacht wat verleggen naar de problematiek en de uitdagingen van dit land. Wordt vervolgd...