Biertje...?

Lieve mensen,

Wat een trip was dit... En in dit geval geen avontuurlijk geografisch tripje.

Ik zal beginnen met de goede afloop: zo goed als genezen, maar zo slap als een lange dweil en heb nog zo'n 2 weken nodig om de vleugels weer uit te slaan. Komende nacht moet ik nog in het ziekenhuis doorbrengen met mooie Grand Slam wedstrijden uit Melbourne. Morgen wordt ik ontslagen.

Ik zal even kort verslag doen van afgelopen week, want ik bruis nog niet bepaald van de energie. Om dezelfde reden stuur ik ook geen emails, maar communiceer maar even via deze weg.

Vorige week zaterdag was ik nog topfit aan het zwemmen, maar s avonds kon ik mijn eten nauwelijks naar binnen werken. Een van de duidelijkste symptomen dat er iets onaangenaams op komst is. Nog nauwelijks klaar met die conclusie werd ik heel snel ziek: 40 graden koorts, rammende hoofdpijn, overgeven, trillen, heet en koud. Griep was de vorm van ontkenning van het idee dat het iets ergers zou kunnen zijn.

Na nacht zonder slaap hoefde ik dus niet wakker te worden en sukkelde de hele zondag door. Mijn Cambodjaanse assistent Narin kwam me opzoeken en vertelde me dat ik alle Malaria symptomen heb. Griepje zei ik en vond het niet nodig om nu naar de dokter te gaan, maar wel een afspraak voor de volgende dag te maken.

Narin vertrok na nog wat ijlirig gebrabbel aangehoord te hebben en ik besloot toch maar een paracetamol te nemen. Die verlichtte de koorts en met mijn scepsis richting medicijnen dacht ik aan de genezende hand was. De hele nacht blijven slikken en zowaar voelde ik me wat beter de volgende ochtend en overweeg om 's middags mijn workshop te doen die al gepland was voor veel mensen.

In het ziekenhuis werd wat bloed afgenomen en binnen uur was de diagnose gesteld. De meest serieuze vorm van Malaria in een behoorlijk gevorderd stadium. Ik dacht echt dat er een grap met me werd uitgehaald, maar voelde me ook al weer wat pulperig. Daarna werd het menens.

Ik mocht niet naar huis om mijn spullen te pakken en werd meteen naar 'de kamer' gestuurd. En dan kan ik de details niet helemaal voor de geest halen. Ik weet wel dat ze wilden dat ik op een houten bed zou gaan liggen. Nou ben ik geen veeleisende patient, maar een matrasje zou in ieder geval wenselijk zijn. Dat was er niet, dus mocht ik op de operatietafel liggen. In the Emergency room. Infuusje hier en daar, een paar naalden in mijn been en achterwerk.

De nacht was gruwelijk. Het ziekenhuis heeft geen prive kamers, helemaal geen kamers. Een grote ruimte met zo'n 10 bedden en dezelfde ruimte dient als Emergency Room. In een staat van verwarring door de constant hoge koorts en verwoede pogingen om te slapen, wil je niet weten wat er binnen komt. Eerst een man die twee vingers had verloren in een generator en dus druppelend de ruimte betrad. Vervolgens kwam er een ademende man binnen omringd door vrouw en kind. Hoogst waarschijnlijk hartaanval. Maar waar is de dokter? Hulpeloze zusters beginnen de man te masseren en persen een citroen leeg in zijn mond. Half in paniek bel ik iemand die voor Helath NEt werkt, met de vraag of er ergens een dokter in het ziekenhuis is. Al bellend kwam er een dokter binnen wandelen die constateert dat de man is overleden. Zo onnodig.. De vrouwen schreeuwen het uit van verdriet, en ik probeer mezelf even sterk te houden. Een paar uur later komt er een kereltje van 4 of 5 binnen die zijn hele arm is verloren in een rijst machine. En dan nog een paar gebroken benen....

In de nacht nog een mooi medisch staaltje van ontwikkelings noodzaak. Mijn infuus hield op met druppelen dus Narin (3 dagen en nachten bij me gebleven) ging op zoek naar een broeder. Er was er een, en uit Narin's geroep en gebonk maakte ik op dat hij aardig diep lag te slapen. De ochtend gehumeurde broeder zag tdat ik een nieuw gaatje nodig had. Hij balen, moest ie weer terug om een nieuwe naald op te halen. En toen was het zoeken geblazen naar een geschikte ader. Na de eerste misser was er nog wat zelfvertrouwen en moest hij nogmaals de tred maken om een nieuwe naald op te halen. De tweede poging leverde ook geen rood resultaat op, maar drie keer lopen was toch te veel. En dezelfde naald ging verder prikken. De derde en vierde poging leverde ook geen succes op, en da de vijfde misser besloot hij dat we in daglicht verder gaan. Kan wel even zonder infuus...

De volgende dag kwam er een Filipijnse dokter binnen die op bezoek is en goed bekend is met het werk van VSO. De man heeft een aantal jaren geleden gewerkt in het ziekenhuis en was verbolgen over de continuiteit van het werk dat hij had opgestart. De bewogen man kwam me opzoeken, heeft me bijna letterlijk uit bed getild, me naar zijn hotel gereden en tot de volgende ochtend super verzorgd.

Inmiddels had het kantoor in PP een en ander op touw gezet met het hoofdkantoor van VSO in Londen en kon ik goddank het oord verlaten. Er werd een vliegtuig gestuurd vanuit Phnom Penh met een Franse arts om me op te halen. Dus woensdag ochtend naar de airstrip gereden, compleet gechekt door de arts en welbevonden voor de vlucht. In PP stond een ambulance te wachten op het vliegveld die me naar een prima kliniek bracht.

Daar werd ik zo professioneel behandeld, maar ik was ernstig verzwakt. Een paar uur na aankomst kwam mijn Spaanse collega+ binnen en moet eerlijk zeggen dat ik mijn emoties even de vrije loop moest laten. Het is zo'n constant gevecht dat je moet leveren met je lichaam en geest, je hebt gewoon het gevoel dat dat het een questie van letterlijk overleven is. Misschien was dat het ook wel. De dokter vertelde me, gelukkig achteraf, dat wanneer mijn lichaam het formaat heeft van een Cambodjaans lichaam, dat een coma voor de hand liggend zou zijn.

De artsen waren nog even bezorgd dat ik denque zou hebben, maar dat is gisteren uitgesloten. Sinds gisteren is het herstel heel snel gegaan, omdat de medicijnen na een paar dagen sterk de overhand krijgen over de parasieten.

Goed. Het 'korte' verslag lijkt meer op een analyse van het Cambodjaanse zorgsysteem, dat zij dan zo.

Ik wil iedereen bedanken voor de reacties, errug prettig!

Volgens mij moet ik weer even languit.



Liefs van Bas.